Vertragingen, vertragingen en toch een lach

Zo, mijn eerste bericht vanaf een Zambiaans netwerk. Om te beginnen ben ik gelukkig heelhuids, in één stuk en met alle zooi die ik van thuis uit heb meegenomen, aangekomen op de plaats van bestemming. Helaas liep de reis erheen niet zoals gepland, aangezien ik in plaats van op London en Johannesburg mezelf op een Keniaans vliegveld terug kon vinden voor een transfer. Na zaterdag eindelijk aangekomen te zijn op Schiphol (en me de nacht voorafgaand om half drie s nachts, ik kon immers toch niet slapen, netjes online had ingecheckt), zagen wij tot onze verbazing dat de vlucht naar Heathrow gecancelled was. Storing in de controletoren, iets met computers en niet meewerken, waardoor niks kon vliegen op en van Heathrow. Op alle dagen dat dat kon gebeuren, dan net uitgerekend ... Als je niet gelooft in complottheorieën, ga je het op die manier zo ineens wél doen. Gelukkig konden de vriendelijke mensen van British Airways mij direct een andere vlucht aanbieden, waarbij ik wel vijf uur langer op Schiphol zat dan gepland, maar uiteindelijk aar n uurtje later aan zou komen in Livingstone. De tussentijd heb ik opgevuld met een laatste afscheidsfrietje met mn ouders, broer en oma, een laatste fatsoenlijk bakkie pleuâh en daarna de tijd na het inchecken maar gedood door een boekje te lezen.

De vlucht zelf was prima, paar uurtjes geslapen, wel een brakke nacht en daarna nog vier uur gewacht op Nairobi International, wat in eerste instantie druk leek, maar na een uurtje of wat ook compleet uitgestorven was. De vlucht naar Livingstone was helaas óók weer n uurtje later, maar mijn poging om een contactpersoon hier te bellen, viel in het water. Uiteindelijk kwam ik drie uur later dan gepland uit de aankomsthal in Livingstone. Rabeccah en Kennedy, de twee begeleiders/contactpersonen van het programma hier, waren al eerder geweest, hadden twee uur gewacht, maar kwamen behoorlijk snel toen ze via een hele vriendelijke medewerker van het vliegveld (die hen na mijn verhaal nog zelf opbelde ook) en kreeg ik twee brede Zambiaanse glimlachen toegeworpen toen ze me op kwamen halen. Erg vrolijk, vriendelijk, goedlachs en dat ze zo lang hebben staan wachten, leek ze niks te doen. Gelukkig maar, ik voelde me toch al wel lullig dat ik ze zo lang had laten wachten!

Aangekomen bij het guesthouse waar ik nu verblijf, maakte ik al gauw kennis met de vier andere vrijwilligsters die er ook zitten en zij vertelden me dat in de stad, bij gastgezinnen, ook nog vier andere dames verblijven. Hierdoor begreep ik wel direct waarom Kennedy mij vroeg wat er met Nederlandse mannen is dat zij dit soort dingen nauwelijks doen. Helaas kon ik m er niet veel wijzer in maken... 's Avonds, na even gedoucht te hebben en andere kleren aan, zijn we met zn zevenen bij een tentje aan de Zambezi gaan eten. Service kennen ze niet, maar smaken deed het zeker en het was een mooi moment om iedereen op het gemak te leren kennen. De andere vrijwilligsters zitten er al langer en kennen ook wat van de locals, waarvan er een paar ook mee kwamen eten. Overigens ook hier weer breeduit lachende Zambianen die ook op de wc een praatje met je aanknopen en het geweldig vinden als je n paar woorden Chichewa kent. Al met al was het een gezellige avond die desondanks niet zo lang duurde omdat iedereen nog brak was van een feestavond van zaterdag (waarvan ik in de taxirit uitgebreid verhalen hoorde) en ik ook op was van het reizen zonder fatsoenlijke slaap.

Vanochtend, nouja meer vanmiddag, ben ik samen met Kennedy en Rabeccah een introrondje door de stad gaan doen. Ze hebben me langs diverse dingen gereden, belangrijke dingen zoals een bank, postal office, civic center, maar ook de Spar (ja, hij zit daar ook) en Shoprite en uiteindelijk naar de clinic waar ik de komende vier weken ga werken. Het is gewoon een algemene kliniek naast een township van Livingstone en het was heerlijk druk daarbinnen, wachtkamer vol. Zeker op dat moment is het wel erg opvallend als jij de enige mzungu bent die op dat moment rondloopt.. Wat ik allemaal mag gaan doen, hoor ik morgen, maar van twee andere dames in de andere clinic hoorde ik wel dat zij behoorlijk wat kunnen en mogen doen. Op de terugweg nog even langs de Shoprite geweest om een simkaart en wat flessen water/drinken te halen voor mezelf en buiten op een bankje wachtend op mijn vervoer, kwam ik ook in gesprek met een local die me een boeiend verhaal wist te vertellen over zijn werk als social worker met hiv/aids mensen. Ook hier met geregeld een brede glimlach! Hij zou iemand ontmoeten, maar dat ging niet door, dus nu zat hij maar rustig op een bankje wat mensen te kijken. Pang'omo, pang'omo dus ..

Vanavond was niet veel meer dan eten (lokale vis met een groenteniets en een bolletje deegachtig iets om mee te eten; zonder bestek overigens) en bijkomen en opladen voor morgen. Ik ben benieuwd wat het worden gaat, maar nu kan ik niks anders doen dan gewoon afwachten en hopen dat ik morgen de weg ga onthouden naar de clinic, aangezien mijn enige vervoer de rest van de weken bestaat uit een fiets. Gelet op de verkeersregels van sommigen wordt dat nog erg leuk..