Bruiloft, Oud&Nieuw en een lange, lange busreis

Allereerst, beetje aan de late kant, maar vanuit Lusaka inmiddels wens ik jullie no gallemaal een gelukkig nieuwjaar en de beste wensen voor 2014! Afgelopen week is ook weer een volle week geweest. Helaas weinig werken in de kliniek, maar daardoor niet de rest van de week zitten duimen draaien. Het internet is nog steeds heel vriendelijk en doet keer op keer zijn best om maar te weigeren, maar anderzijds is het zo ook wel rustig. Geen idee wanneer het WiFi-kastje aan gaat komen in het guesthouse, maar afgelopen week in ieder geval nog niet.

Afgelopen zondag ben ik samen met Isabel en de kinderen van het weeshuis naar een Afrikaanse bruiloft geweest in de kerk naast het weeshuis. Dat begon ook heel Afrikaans casually een uur later dan gepland, maar met airco en fans in de kerk was het goed afwachten. Waar het in Nederland vaak heerlijk statige bruiloften zijn in de kerk, was het hier juist meer een feest met zang, dans en muziek en arriveerden en verlieten de getuigen en het gelukkige koppel ook dansend in en uit de kerk. Afgezien van het formele verhaaltje van de pastor (met de nodige grap tussendoor, om de spanning bij vooral de bruidegom te breken omdat hij Afrikaanse peentjes stond te zweten) was het een geweldige ervaring, vooral als het vrouwelijke gedeelte van de kerk er eens meer dan eens op los juichten. Uiteindelijk natuurlijk luid toeterend in een colonne van een aantal auto's vertrokken ze van de kerk.

Maandag, dinsdag en woensdag zijn we met een aantal mensen op het Vic Falls Carnival geweest, een festival net over de grens in Zimbabwe. Goeie muziek, drifting schuimend bier en een brakke nacht op de grond slapen was zo'n beetje de eerste avond. De volgende ochtend ontbeten met twee keer een portie pancakes met syrup (want ze waren zooo lekker!) en ook twee keer een goeie bak koffie erin en de rest van de dag het stadje Victoria Falls bekeken en sadza met kip gegeten als lunch bij een erg klein eettentje ergens, wat meer op een veredelde schuurkantine dan een restaurant leek, maar dat maakte het eten er niet minder goed op. Na een heerlijk relaxte dag 's avonds weer opnieuw naar het festival met ondere andere een artiest (Jeremy IkVergeetZijnAchternaamSteeds) die met samples van gitaar, beatbox, harmonica etc en een recording device zo liedjes creeerde die ondanks de onorthodoxe manier toch erg aanstekelijk waren. Ook nog een Zambiaanse artieste die het halve veld liet swingen omdat ze dat wel konden en de andere helft van het veld liet swingen omdat ze een wanhopige poging probeerde, al dan niet onder invloed van de nodige biertjes. Om twaalf uur nieuwjaar ingeluid met een blik bier voor de verandering en een broodje hamburger, maar ach, het was sowieso al anders om eens niet klappertandend met blauwe ballen naar vuurwerk te staren, dus dan kon dit er ook wel bij! Lange nacht, kort geslapen en volgende dag bij thuiskomst maar gelijk mijn bed ingedoken, aangezien we sowieso relatief vroeg thuis waren omdat de ouders van Sanne die dag aan zouden komen en voor ca. twee weken blijven. Geen nieuwjaarskater gelukkig en brakheid was ook snel over na ene paar uurtjes slapen.

Donderdag en vrijdag nog werkzaam geweest in de kliniek en ook maar een paar nuttige dingen gesponsord, zoals een bloeddrukmachine en een paar batterijen zodat de otoscoop/laryngoscoop tenminste wel werkt en ik niet met een zaklampje door een voorzetstukje hoef te turen in de hoop iets van een trommelvlies t ekunnen zien. Ze kunnen echt nog wel meer dingen gebruiken, maar het lijkt lasting om te beginnen omdat alles wel wat opwaardering kan gebruiken. Vrijdagavond nog even uitgeweest naar de Fezbar om de laatste mensen nog vaarwel te zeggen en nog een paar potjes beerpong te spelen die, jammer genoeg voor mijn maag en lever, verloren gingen. Ook weer laat gaan slapen, korte nacht, om kwart over acht de volgende dag weer in de bus richting Lusaka gegaan. Goeie weg gelukkig, aangezien het de enige fatsoenlijke weg is tussen Lusaka en Livingstone, dus geen potholes. Wel af en toe een vrachtwagen met pech of een paar mensen die op de weg lagen te slapen of gewoon in de weg stonden.

Vandaag dus aangekomen in Lusaka en even een nachtje slapen in Lusaka Backpackers, waar ik op goed geluk naartoe ben gegaan en goddank geluk had. Maar Lusaka is vergeleken met Livingstone een chaos en het was nog wel weekend. Zeker het Intercity Busstation waar ik aankwam, wemelde van bussen, mensen, taxi's, mensen die graag willen dat je hun taxi neemt, veel geschreeuw, veel rumoer en een hoop gedoe en dat allemaal onder de brandende zon. Gauw een ticket voor de bus van morgen gekocht (hij vertrekt om 6.00u 's ochtends, lekker op tijd) en daarna toch maar een taxi genomen. Onderweg was het gelukkig rustiger, maar de stad ziet er wel anders uit dan Livingstone. Het is soberder, meer Afrikaans, minder toeristisch. Hoewel er volgens twee coassistenten die hier voor KNO zitten (die ik heel toevallig hier ineens tegen kwam) best wel e.e.a. te doen is zoals de grote markt aan Cairo Road, waren zij er nog niet helemaal van overtuigd.. Ik ben benieuwd wat ik er nog van me ega krijgen als ik hier straks begin maart nog twee dagen ben.

Goed, omdat het morgen best vroeg gaat worden en omdat ik inmiddels op ben na een paar late nachten en ook brakke nachten, ga ik met de gedachten aan Katete mijn bed op zoeken. Ik ben heel, heel benieuwd hoe het gaa worden en ergens kan ik ook niet wachten totdat ik er eindelijk ben en het ziekenhuis kan zien. Dan gaan de acht weken hard werken beginnen en ik hoop dat ik veel kan doen, zien, leren, toevoegen, ontdekken aan de tropengeneeskunde en aan mezelf en hopelijk word ik een hele ervaring rijker. Voor nu, afwachten maar..