Eerste dagen in Tanzania

Goed, inmiddels is het tijd voor deel twee, nu vanuit Haydom Lutheran Hospital, waar ik gisteren aan kwam. This is Africa, dus internet is een schaars goed en het heeft me even wat tijd gekost voordat het eenmaal (enigszins) werkte. Afgelopen twee dagen zijn in ieder geval wel weer even goed gevuld geweest met indrukken, dus tijd om daar mee te beginnen.

Afgelopen vrijdag landde ik eerst om 7 uur 's ochtends op Nairobi, vanwaar ik weer verder zou vliegen naar Kilimanjaro International Airport in Tanzania. De eerste vlucht was echt hartstikke ontspannen, in een half leeg vliegtuig, waardoor ik drie stoelen (!) voor mezelf had, met kussentjes en dekentjes erbij. Heb nog niet zo goed geslapen in een vliegtuig als nu, languit over drie stoelen heen, heerlijk! En ik was niet de enige, aangezien zo'n beetje de helft van de mensen in mijn stuk van t vliegtuig drie stoelen voor zichzelf hadden. Luxe bij een Afrikaanse vliegmaatschappij. Aangekomen en wel op Nairobi eerst maar eens een goeie dosis Afrikaanse lucht opgesnoven. Vorige keer (naar Zambia) had ik ook een tussenlanding gemaakt op Nairobi, maar in tegenstelling tot toen was er nu best veel veranderd, met zowaar een compleet nieuwe terminal aan gates erbij, waardoor ik het hele vliegveld over moest (gate 6 naar 22), maar uiteindelijk was waar ik moest zijn. Gelukkig bleek men bij Precision Air op de hoogte te zijn van mijn bagage die mee over moest vanuit de Kenya Air vlucht, dus dat scheelde weer zeulen met een pakweg 21 kg aan bagage. Het tweede stuk zou maar een uurtje duren, wel in een kleiner vliegtuig voor ca. 60 personen met propellormotoren, maar desalniettemin was het prima te doen.

Tegen half 10 was ik dan op Kilimanjaro International en dacht dat de paspoortcontrole geen probleem zou zijn, aangezien ik van tevoren in Den Haag al een visum aangevraagd en geregeld had. Bleek dat ik, omdat het doel van mijn reis "studiegerelateerd" is, een CTA aan had moeten vragen voordat ik naar Tanzania kwam. Met dit CTA-document mag je tijdelijk werken, maar op de Haydom-site had ik gelezen dat ik dat prima in het ziekenhuis kon regelen. Niet dus. Een Confirmation Letter van de uni en Volunteer Agreement van het ziekenhuis maakte dat ik het direct moest doen. Gelukkig viel het uiteindelijk mee, maar op het moment dat je in je uppie in een Immigration Office zit, voel je je met al je goede intenties toch wel ongemakkelijk..! Het was direct te regelen en na het invullen van een formuliertje en het krijgen van een ander formuliertje, was het klaar en mocht ik Tanzania in, finally! Mijn ruimbagage was de enige nog op de band, in zijn eentje rondjes aan het maken, wachtend totdat de eigenaar het mee mocht nemen en tot die tijd eenzaam en verlaten..Ik had via via vervoer kunnen regelen naar Arusha (stad niet ver van het vliegveld af waar ik een nacht zou blijven) en gelukkig was hij blijven wachten, dat scheelde ook weer. Soepele rit gehad naar Arusha, over zo'n 50 kilometer, maar Arusha zelf was ook weer een beleving.

Arusha dus. Ongeveer 300.000 inwoners, 50 km van KIA, nog verder van de Kilimanjaro, maar een belevenis op zichzelf. Via mijn contact daar had ik een hotel kunnen regelen, een degelijk hotel ook zo bleek, dus dat was een geruststelling. Maar vanuit daar 'even' naar de Nukomatt-supermarkt lopen, was ook weer een verhaal op zich.Ten eerste lijkt het alsof iedereen daar zijn rijbewijs bij een pakje boter gekregen heeft, maar gek genoeg werkt alles samen. Proberen een weg over te steken is wel een kunstje van dertig keer om je heen kijken, op passen voor voorbijscheurende dalla-dalla's (oude VW-busjes, type bouwvakkerbusjes, de 'buurtbusjes' van Arusha) met allerlei religieuze namen en kreten op de voorruit om ze geluk te wensen in het verkeer, motoren die kriskras tussen auto's en busjes manoeuvreren en auto's die het ook niet te nauw nemen met verkeersregels. Tel daarbij voetgangers op die lukraak over steken en het mag een wonder heten dat dat goed lijkt te gaan. Plus, als mzungu daar tussen de lokale bevolking verwachten ze toch wel wat van je, liefst dat je ergens iets koopt om ze te ondersteunen. Het lastige is nog dat, wanneer je er eentje zou helpen, er zo nog tien in de rij staan die hetzelfde kunnen gebruiken en dan nog meer. Eén local heeft me wel goed kunnen helpen met het avontuur van registreren en gebruiken van een Tanzaniaanse simkaart, dus toen hij me wat wilde verkopen, heb ik daar voor bedankt maar m wel wat gegeven. Alleen, een tijdje later kwam er nog eentje op me af die me trots vertelde dat hij me had laten zien waar ik Airtime kon halen en met het vriendelijke verzoek om hem ook te steunen. Heb m beloofd dat ik nog terug kom in Arusha en het dan op orde ga stellen, maar zelfs twee van zulke mensen (plus een reis in de benen) werken erg vermoeiend.. Tijd dus om 's avonds op het dakterras van het hotel een boekje te lezen en te luisteren naar de geluiden van de stad, wat voornamelijk uit muziek en claxons bestond. Op tijd naar bed gegaan omdat ik de volgende dag richting Haydom zou gaan, met een Public Landcruiser en daarvoor zou ik al om half zeven opgehaald worden...

Gisteren ben ik dus met die Public Landcruiser naar het ziekenhuis gegaan. Om half zeven naar de standplaats van die dingen gegaan, allerlei spul opgeladen en goed kwart over zeven vertrokken we, busje vol met een bestuurder, 10 Tanzanianen en ik. Nadat we Arusha uit waren (gelukkig kent zaterdag niet echt een spits, dus waren we zo buiten de stad), verliepen de eerste 150 kilometer soepel over geasfalteerde weg, ruim onder de twee uur. Toen kwam echter de leukste verrassing: de andere 150 kilometer was zandweg.Niet alleen dat, na ongeveer een kilometertje of 10-15 zandweg kronkelde de weg over een berg heen. Daar gingen we dus, over de berg, over een smalle weg niet breder dan 3 meter, langs afgronden en diepe dalen.. Het was in ieder geval een avontuurlijk ritje, zeker op het moment dat de driver iets op zijn telefoon keek of opzocht en met één hand aan het stuur zat, in de bergen.Toegegeven, zijn rijkunsten in de bergen zijn beter dan de mijne, maar toch. Na 6,5 uur (dus 4,5 uur over zandwegen) eindelijk aangekomen bij het ziekenhuis en het eerste wat ik tegen kwam, waren geneeskundestudenten uit Amsterdam. Ben je 7000km van Nederland af, kom je weer Nederlanders tegen..! Gelukkig wel goed volk, rustige en ontspannen avond gehad en vandaag (zondag) was eigenlijk niet minder dan ontspannen. Gisterenavond nog wel bij een blacksmith geweest, gezien hoe daar messen en armbanden gemaakt werden, intensief werk om te zien en verbazingwekkend dat het zo relatief goedkoop is (omgerekend 2,5 euro voor een koperen armband, waar ze ruim een half uur mee bezig waren, inclusief materiaal maken). Vandaag nog even op de market geweest, e.e.a. gekocht aan etenswaren en vanavond nog met een groepje ergens gaan eten in de stad. Morgen gaat het echte werken dan beginnen, maar we gaan zien hoe het gaat zijn...